Frustrerend hoge stapels papierwerk, onpersoonlijke zorg, en immer oplopende wachtlijsten. Dat het kraakt in de ggz is wel duidelijk. Maar ondanks de vele stemmen die vragen om verandering lijkt daadwerkelijke hervorming van de psychologische en psychiatrische hulpverlening uit te blijven. Dat het ook anders kan, bewijst auteur en psychiater Remke van Staveren. In een recent artikel van De Correspondent duikt journalist Nina Polak dieper in haar onconventionele werkwijze.
Positieve ontwikkelingen in de ggz
Waar het de ggz betreft, is de journalistiek doorgaans gefocust op bestaande problematiek. Over groeiende stapels papierwerk, patiënten die tussen wal en schip vallen, of geheel van de radar verdwijnen. Dat er ook goede ontwikkelingen te melden zijn, blijkt uit de opmerkelijke resultaten die psychiater Remke van Staveren en gelijkgestemde collega’s momenteel behalen.
Behandeling zonder wachtlijst
Van Staveren en haar collega’s zoeken hun cliënten dagelijks op. Niet in de behandelkamer, maar in de stadstuin, een park, of bij de cliënt thuis. Iedereen met ernstige psychiatrische problemen is welkom, ongeacht DSM-classificatie, en kan direct geholpen worden – voor behandeling bij het team van Van Staveren is momenteel geen wachtlijst.
Herstelondersteunende zorg
En die behandeling verschilt op bepaalde vlakken fundamenteel van de reguliere psychiatrische zorg. De belangrijkste focus ligt namelijk op herstel, in plaats van genezing. Dat betekent dat de behandeling zo wordt ingericht dat deze de cliënt helpt om te gaan met hun klachten, in plaats van alle pijlen te richten op symptoombestrijding. Behandeling wordt daardoor ook voor de cliënt een actieve ervaring – alleen samen, het liefst met hulp van vrienden en familie, kunnen cliënt en hulpverlener herstel bewerkstelligen.
Kansen voor de toekomst
Het resultaat? Voor elke cliënt een persoonlijke aanpak, directe communicatie tussen huisarts en psychiater, en uitzonderlijk laagdrempelige zorg voor wie daar behoefte aan heeft. En alhoewel buurtpsychiatrie niet voor iedere cliënt is weggelegd – samen met de hulpverlener een ijsje eten in het park of thuis de was opvouwen, in plaats van een dokter die je vertelt wat je moet doen, daar voelt niet iedereen zich comfortabel bij – biedt de herstelvisie veel kansen voor de toekomst van de ggz.
Nieuwsgierig? Het volledige artikel van Nina Polak lees je bij De Correspondent.
Samen werken aan een menswaardige ggz
Jij maakt het verschil. Zorg goed voor jezelf en elkaar, zodat je ook goed voor je cliënt en zijn naasten kunt zorgen. Gewoon, vanaf vandaag, op je eigen werkplek. Begin zelf, begin klein, met iets haalbaars en zichtbaars dat snel resultaat geeft. Werken met hart voor de ggz, vanuit compassie, moet je doen.
